De Limburger, 21 september 2024
Als columnist ben ik links noch rechts. Ik heb bewondering voor Pieter Omtzigt omdat hij volhield dat er recht gedaan moest worden aan de verkiezingsuitslag en daarom met de PVV in zee ging. Omtzigt is ook de eerste politicus die migratie breed (én arbeidsmigratie én asiel én studenten én expats) op de kaart zette. Maar zijn koppigheid is tegelijk ook zijn makke.
Ik heb waardering voor Frans Timmermans, maar vraag me af of hij de juiste man op het juiste moment is. De PvdA heeft veel te lang gewacht met erkennen dat de toenemende bevolkingsgroei door migratie tot problemen leidt. Wat dat betreft heeft de SP het beter gedaan door alarm te slaan over de uitbuiting van arbeidsmigranten. En SP-leider Jimmy Dijk was spot on met de opmerking, in een vraaggesprek, dat er nu asielzoekers op een opvangboot zitten die niet mogen werken en zelfs niet koken en waar arbeidsmigranten het werk doen.
Bij de PvdA is het kwartje gevallen, maar het gaat nog moeizaam. En de achterban van fusiepartner GroenLinks staat al op zijn achterste benen. Maar voor wie is de PvdA op aarde? Ooit was het een grote middenpartij. Tal van onderzoeken (zoals de WRR) lieten de afgelopen jaren zien: de ‘hardwerkende Nederlander’ van de VVD is er tijdens de kabinetten Rutte flink op achteruitgegaan. Ja, het inkomen uit vermogen is gegroeid, maar daar profiteren werkende mensen zonder vermogen niet van. Dat is wel 50 procent van de bevolking.
De opkomende middengroepen worden nu het hardst getroffen door de woningnood. Werkende jongeren delen een huurwoning. Starters op de koopmarkt moeten een smak geld meebrengen. Wie geen vermogende ouders heeft, heeft pech. Die woningnood komt niet uit de lucht vallen. Onder Rutte werden woningen aan de markt overgelaten, sociale huurwoningen werden verkocht. Maar Nederland veranderde ook: er kwamen meer eenpersoonshuishoudens en de groeiende groep ouderen vindt geen alternatief voor zijn ruime gezinshuis. Intussen groeide Nederland jaar na jaar door migratie.
Entre Wilders. De man met één agendapunt: asiel. En het werkt. Ik begrijp een deel van zijn achterban wel, ‘de onmisbaren’ zoals Ron Meyer ze noemt. Ze hebben gelijk met hun proteststem. Maar ik heb geen begrip voor mensen die beter zouden moeten weten. Het uitroepen van een asielcrisis is hysterie, opruiing. Politici zijn er om emoties te beheersen, niet om de onderbuik een megafoon te geven. Aan de middenpartijen in de oppositie nu de opdracht: wat is jullie antwoord? Feit is dat er een probleem is, asielcrisis of niet, dus wat zijn de werkbare oplossingen? Timmermans blijft nog hangen in zijn riedeltje over de armen en rijken. Laat dat aan Jimmy over, Frans, en geef nou eens antwoord op al die vragen van gewone mensen in het midden.