DE VAN ROSSUMS IN MAASTRICHT

[De Stemming, L1, 22 februari 2015]

De Van Rossums waren in Maastricht. Heeft u het meegekregen, de drie beroepsknoteraars die een aantal steden bezoeken en een programma mogen volmopperen over wat ze zien?
In De Wereld Draait Door mochten ze zichzelf presenteren. Daar zaten ze, ongewassen, ongekamd, huiskloffie aan, neuspeuterend – het summum van Hollands amusement: drie onappetijtelijke mensen die klagen, zeuren en brommen. Het is niks en het deugt niet. En dat is humor.

Het trio – Maarten, Vincent en Cis, geïntroduceerd als historicus, architect en kunsthistorica – trapte af in Maastricht, aangekondigd als de meest on-Nederlandse stad van Nederland. ‘Dat zal de Van Rossums aanspreken,’ sprak de olijke stem van Philip Freriks, die als verteller het programma aan elkaar praat. Moest de kijker zich nu schrap zetten?

Ze begonnen met een glas wijn op Chateau Neercanne. Nu ging het komen, een eerste schimpscheut over Limburgers die denken dat ze wijn kunnen maken.
‘Die wijn is hier gemaakt, in Nederland,’ was de openingszin van broer Vincent. ‘Dat kunnen wij ons toch niet voorstellen, dat zo’n fantastische, frisse witte wijn niet uit de Loire streek komt, maar gewoon uit Zuid-Limburg!’

Het viel me op dat het trio er een stuk verzorgder uitzag, voor de gelegenheid hadden ze het haar gewassen en een schone trui aangetrokken. Met het glas wijn in de hand keken ze genoeglijk uit over het weidse heuvelland.
‘O, jongens kijk nou toch eens,’ jubelde broer Vincent. ‘Hallo hey, zijn we nog in Nederland, of zijn we in een geblindeerd busje naar Frankrijk gereden?’

Maastricht kon vervolgens bijna niet meer stuk. Van de Stokstraat tot het Bonnefantenmuseum, van het Stadhuis tot de ambachtelijke frieten in de Wycker Brugstraat.
Regiobranding Zuid-Limburg had het niet beter kunnen doen. Het programma trok een miljoen kijkers, dus tel uit je winst.

Maar voor een programma over mopperkonten was het nogal teleurstellend, dus of die kijkers terugkeren is de vraag. Wie had niet gehoopt op wat vileine bespotting van de stad Maastricht en Limburg in het algemeen? Als je dan toch beroepscriticasters aan het woord laat, laat ze dan ook hun rol spelen, zou je zeggen. Kom op met de meedogenloze blik van buiten.

Wat, dacht ik, als de Van Rossems met carnaval het Vrijthof hadden bezocht?

Mensen, mensen wat een ellende!
Kijk eens naar die kolossale geluidskar die die klereherrie produceert en met z’n decibellen het hele plein overheerst!
Ik dacht dat carnaval hier beroemd was om z’n zaate hermenies, van die kleine fanfares die zo gezellig muziek maken?
Nou, daar hoor je hier op het plein echt he-le-maal niets van!

Aan zo’n commentaar had Maastricht nog wat gehad.

Laten we ons geen illusies maken over de opinies van de Van Rossums. In een interview zei Cis, de kunsthistorica, dat ze teleurgesteld was dat ze voornamelijk Nederlandse steden bezochten. ‘Ik vind dit maar een suf land met vervelende mensen.’
Op de site van 1Limburg plaatste een kijker een fragment uit de quiz De Slimste Mens, waarin Maarten Van Rossum figureert. In dat fragment zegt hij: ‘Ik vind dat Maastricht best aardig, maar de rest van die provincie, daar hadden we nooit aan moeten beginnen.’

Zo kennen we hem weer. ‘Hier zijn de Van Rossums’, reageerde een kijker droogjes: ‘dat noem je nou zendtijd verkloten.’

[luister hier naar de column in de radiouitzending De Stemming]